مستانه

از دوری ات مجنون شدم ، دیوانه گشتم

هر روز در حصر می و میخانه  گشتم

اینجا نگاه دیگران ، عاشق تر از من

من بی تو با این دیگران بیگانه گشتم

من گندمی بودم که آبم خنده ات بود

بنگر که خوشه دارم و بی دانه گشتم

تو کرده بودی قلب من را شاد و آباد

اکنون ببین حال مرا ،  ویرانه گشتم

من خانه دل را به عشقت هدیه کردم

تو رفتی و مسکین شدم ، بی خانه گشتم

باز آمدی در نزد من ،  با خنده بر لب

با خنده تو ، عاشق و مستانه گشتم

با عشق در نزدم تو ماندی، همچو شمعی

در جمع شمع و عاشقی ، پروانه گشتم

(محمد درگاهی(سپهر))