مردم چشم

مردم چشم من امشب غم عالم دارد
چکنم چاره ندارم که بیمار دلم
یار
یاریم کن ای خدا دیوانه ام کنج قفس
من نمیخواهم بمانم کو کجا بود هم نفس ؟
دنیا
ز دنیا و ز آدمهای این دنیا گریزانم
خدارا این چه نقدیر من دیوانه بود آخر
کلبه
تا در این کلبه ویرانه بمانم شب و روز
دل غمدیده من تا به ابد می ماند
خسرت
منکه از روز ازل خون خورده ام آخر خدا
دردو داغ و حسرتم بوده ببین اکنون چرا
محفل
نباشم گر در این محفل که باشم شمع هر مجلس
حدیث عشق و دلتنگی بخوانم تا سحر هرشب
قفس
سالها کنج قفس بودیم و کس یاد نکرد
تا که رفتیم ز جهان دیدن ما آمده اند
مرغک
مرغکی بی آشیانم کند ز بنیان خانه ام
تا که طوفان آمد و ویرانه کرد کاشانه ام
نی
نی شد آخر نای من در کنج این ویرانه ام
روزو شب می نالم از دست دل دیوانه ام
سافی
ساقیا بنگر دل شوریده و شیدای من
که خمار آلوده ام هر شب در این میخانه ام