مجنون

در هیاهوی موج های بلند
یک نفر داشت دست و پا میزد
داشت انگار با تمام وجود
دست بر دامن خدا میزد

آب دیگر گذشته بود از سر
کاسه ی صبر مرد پر شده بود
جانش از روزگار آزرده
قلبش از رنج و درد پر شده بود

فکر می کرد در تلاطم موج
که چرا سهمش از جهان غم شد
به کدامین گناه،هر روزش
مثل صد سال در جهنم شد

پیش از این زندگیش رونق داشت
دلش از عشق زنده بود هنوز
همه دنیاش دلبرش شده بود
فکر او بود در سرش شب و روز

تا رسید آن شبی که مجنون دید
لیلی اش در کنار فرهاد است
دید بازیچه بوده این همه وقت
دید بنیاد عشق بر باد است

خسته از سرنوشت و از تقدیر
دل زده از تمام مردم بود
همه انگار کور و کر بودند
عشق در روزگارشان گم بود

بار آخر به یاد لیلی مرد
مبتلا به جنون آنی شد
دست آخر به سیم آخر زد
دل به دریا زد،آسمانی شد