مرگ عشق

خواهرم مي گفت:

"صدايت خشن و پر از نفرت است... احساس مي كنم مرگ در چند قدمي ست..."

من صدايم بوي نفرت مي دهد

در كلامم گشته جاري بوي مرگ

در درونم عشق را من كشته ام

دفتري بودم، شدم من برگ برگ

عشق رفت و اين دل ام صد پاره شد

رفت از يادم، دل ام، از ديده ام

پاك شد از لوح افكارم، نماند

بعد از آن هر دم ز هم پاشيده ام

مانده ام در پشت ديوار بلند

آجرش  كذب و ريا، سنگش اش دروغ

كاش پر مي داشتم چونان عقاب

مي رهاندم خود، ز شهر بي فروغ

1389/9/20

كرمانشاه

پ.ن.

گاهي انسان را چنان خشمي فرا مي گيرد  كه پر از نفرت مي شود....

پ.ن.

در نسخه ي اوليه كلاغ بود كه امروز به عقاب تبديل شد!!

پ.ن.

هر چه بلد نباشم، در نوشتن حشو  استادم!!! قبيح و مليح هم ندارد!!

پ.ن.

نفرت چيز!!! خوبي نيست!