غزل اندیشه

آخر قصه که پیــــــــــداست ،چـــــرا گریه کنم؟

پشت هر غصه که فرداست، چـــــرا گریه کنم؟

عالم از سلسله ی پنج نفــــــــــــر، پابـرجاست!

می شود هر چه که او خواست،چرا گریه کنم؟!

هر نـــــــــــــژادی که پرستش نکند، صلبش را

مثل یک افعی تنهاست ، چـــــــــــرا گریه کنم؟

حــــــرف بی ربط زدن  بر سر منبر،عــــادت

دائما صحبت دعــــــواست ، چــــرا گریه کنم؟

مــــرگ را بر دگران تهفه نمودن ، نیکوست؟

مـــــــرغ این قافله یک پاست ،چرا گریه کنم؟

شـــــــــوکت تشنگی ام را  نفروشم  به ســــبـو

زیر پلکم همه دریاست ،چـــــــــــرا گریه کنم؟

فارغم از غم هر بت که خـــــــــدا  می خوانند

در دلم "حق"که هویداست ، چــــرا گریه کنم؟

می دمد شب ، به سپیــــده ، غـــــــزل اندیشه

بین این معرکه غوغاست،چـــــــرا گریه کنم؟