خانه تکانی دل

صبر کن ،تا این که چـــــــرخ روزگــــــار

باز بســـــــی گل آورد بر شاخســـــــــــــار

بـــــــــــاز زرویش چشـــــم ما روشن شود

باز زبویــــش دشـــــــت ما گلـشن شـــــود

گفت نسیـــــــــــــم و داغ  بلبل تــــازه کرد

شکــــــوِه ها بی حدّ و بی انـــــــــدازه کرد

تا حدیــــــث از روی گـــــــــل بلبل شنیـــد

زیــــــــر لـــــب خندیـــــد و پس آهی کشید

گفـــــت نه تنهـــــاست نالـه هام از بهر یار

بلــــــکه می ترســـــــم نمانــــــم تا بهــــار

ســــــــــوز این ســــــرما زتن جان را برد

گرچه باغ هرســــــــاله ریحــــــــــان آورد

نیســت امیــــــــدی تا بهـــــــــــاران ماندنم

باز حدیـــــــث از روی ریحــــــان خواندنم

گفت و خـــــــالی کرد دل خــــود را ز درد

بست دوچشم وجسم او خشک گشت و سرد

این حکایـــــــت  با تو کـــــردم ای پســـــر

تا بگیـــــــری عبـــــــرتی از این اثـــــــــر

حـــــال ما خـــــود همچــــو حال بلبل است

رَمَضـــــان بهار و روزه چون گــــل است

هــــــرکـــــــه این مـــاه را غزلخـوانی کند

کـــــی ز فوتــــــش او پشیمــــــانی کنــــــد

بر بیانگیــــــــز جـــــــان شــــور انگیز را

تا نبینــــــــد چشـــــــم تو پائیــــــــــــــز را

عمـــر تو گـــــردد ســـراســـــر چون بهار

پـــــــرنشـــــاط و پایـــــــدار و بــــر قرار

دید تو گــــــــر از طریـــــــق جــــــان بود

هــــــــــر روز از روز خـــدا رمضان بود

یک شبـــی را تو شب قـــــدر خوانـــی اش

هر شبـــی قـــــــدر است اگر قدر دانی اش

سفـــــره چـــــون از چشــــم تو پوشیده شد

گفتـــــــــی حتمـاً سفــــــره ها برچیـــده شد

سفــــــره باقیــــست همچنـــــان پیدا و پاک

صائمـــــان را  رو نگـــــــر در زیر خاک

چشم ما بیند هــــــر آنچـــــه دیدنــــی است

چشـــــم ما کِــــی لایــــق نادیدنــــی اســت

چند خـــــوردی فربـــــه کردی جـــــسم را

فکــــــر نمی کــــردی تو دیگــــــر قسم را

ماه رمضــــان ماه عشـــــق و بندگـی است

عقــــــل و روح را نوبـــــت بالندگـی است

هرچــــه در این ماه زجسمــــــــت کم شود

روح تو با نـــــــــور حــــــــــــق توأم شود

گــــــــــر شود خالـــــــی ز نان انبــــان تو

نــــــور ایمان مــــــوج زند از جـــــــان تو

گر چه این ماه خواب چو تسبیح گفتن است

لیــــــک این ماه را چه جای خفتـــــن است

چنـــــــد شب خفتــــــی ، شبـــی بیدار باش

درد عشـــــــــــق را طالب و بیمــــار باش

در دل شـــــــب خیــز وضوئــــی سـاز کن

همـــــره حــــــــــور و ملک پـــــرواز کن

همچــــــــو مرغ خانــــــــگی خانــــه مکن

بهــــــر دنیــــــا اینقــــــدر نالــــــــــه مکن

بال و پـــــــر بگشـــــا و همچــون باز باش

چشـم  بـــــــراه رخصــــت پــــــرواز باش

پر بگــــــــــیر پرّان بـــــرو تا بیـــــــکران

از زمیــــــن دل بر کــــــــن رو آسمــــــان

بر زبــــــان آور همیـــــــشه نام حــــــــــق

تا در افتـــــــی همچـــــــو پاکــــان دام حق

دام حــــــق خـــــــود اول آزادگــــــی است

صحبت از دل دادن و دلــــــــــداگی اســت

با اشـــــــک چشم گــــــرد دل را پــاک کن

روح را عاری ز هـــــــــر نوع خاک کــن

بنــــد شیطــــــان بگسل و آزاد بــــــــــاش

با شکســـــــــت پای شیطـــــــــان شاد باش

با نمــــــــازت دســــــت شیطـــــان را ببند

پس بشیـــــــــن و بر حقیــری اش بخنــــــد

حــــــال که روح تو گــــــذشته از فلـــــک

گشتـــــه ای هم سطـــــح جبریــــــــل ملک

جســــــم و جانـت جملـــگی یکســـــان شده

لایــــــــق مهمــــانی سبحـــــــان شــــــــده

بـــــــرنشستـــــــی بر ســـــر خوان خـــــدا

کـــــرده ای خود را زهــــــــر پستـــی جدا

فرصـــــــــت ایــــــن ماه را از دســت مده

افســــــــــار روح را به جســـــم مست مده

بندگـــــــی باشــــــد از این پس پیشــــه ات

ذکـــــــر حق هر روز و شــــب اندیشه ات

دل به آیـــــــات خـــــــــــــدا آراستـــــه کن

آنچه را پیغمبــــــــر ازتــــــــو خواسته کن

یک دعــــــا نیز درحـــــق این بنــــــده کن

این حقیــــــــر سربه پا شــــــرمنده کــــــن

دســـــــت بر آور و به آوای حــــــــــــزین

گـــــــــــو به مولایم امیرالمـــومنیـــــــــــن

هر خطــــــا دیدی از او نادیــــــده گیــــــر

در شـــــب اول قبـــــــــر دستــش بگیـــــر

روز حســـــاب را که باشد روز تـــــــرس

جان زهرایــــــــت بفـریـــــادش بــــــــرس