خوش باوری

"خوش باوری"
یار زیباروی ما ناگه شبی رنجید و رفت
قطره غلطان اشک از دیده را فهمید و رفت
بعد از آن "یاد و غمش"را در دل من جاگذاشت
در عوض "شور و طراوت" را ز من دزدید و رفت
با نگاهش زیر و رو شد سرزمین دل ، ولی
با فراقش بذر حسرت را در آن پاشید و رفت
گفتم ای رعنا امید وصل دارم ، ناگهان
بر من و بر اینهمه خوش باوری خندید و رفت
مهر مهرویان دگر در دل نیفتد چونکه او
"شاخه ی بکر محبت" را ز قلبم چید و رفت
باز چشمم را پر از شبنم نموده این سوال
یار من "آخر چرا " "آخر چرا " رنجید و رفت؟