خدا میانه ی ماست ( شعر زلال )

بیا که حال کنیم

شراب وصل را حلال کنیم

به کوی خلوت خود آشیانه ای سازیم

ورود غصّـه را محال کنیـم

چنین خیال کنیم

.

پرنده تر باشیم

حضور عشق بنده تر باشیم

ز گریه خشک شویم و در این هم آغوشی

به جام ناب خنده، تر باشیم

و زنده تر باشیم

.

به خویش سر بزنیم

و سوز عشق تا کمر بزنیم

گمان کنیم چنین که دگر نمی میریم

لبی به باده ی سحر بزنیم

دو بوسه، تر بزنیم

.

خدا میـانه ی ماست

و این زلال ها تـرانـه ی ماست

نه من منم نه تویی من، نه من تویی پیدا

حقیقتی که با زمانه ی ماست

در آشیانه ی ماست