اینجا آ خر دنیاست

بنشین کنــــار من که اینجا  آخر دنیاست

بنشین فدایت جان من اینجا دلی تنهاست

در قلب من دریای عشق ست و نمی دانی

جایی که تو سر میکنی پایان این دریاست

بنشین کنارم تا بگویم شعر هایم را

بی تو برایم شعرهم از ریشه بی معناست

حالم مپرس از من خودت که خوب میدانی

شاعر زمانی شعر می گوید که بد شیداست

با اینکه غرقِ اشکم اما  باز می خندم

ترجیح دا دم که نفهمی در دلم غوغاست

 نگذار تنها سر کنم با واژه هایم باز

شاعر اگر تنها شود در شعر واویلاست

من خوب میدانم که این اصرار بیهودست

)آدم که شاعر می شود تنهاست یا تنهاست)