خام بودم ، پخته شدم ، سوختم

درب های نگاهم را به چهره تو وا کردم

هر نگاهم تیکه تیکه جایی افتاد.

پُر کردم هستی را از نگاه

بر لب مرداب دلم

ریز لبخندتو را ، روی لجن دیدم

به سجود رفتم

در دل خاری توی کوهپایه های دلم ،

یاد تو پنهان شده بود

چیدَمَش ، پاشیدم به جهان.

بر سیــــــم های گیتارم زدم آهنگی از خود روییدن ، به خود گستردن.

شب نیایش را پاره کردم

راز را پـــاش دادم

فریب را شکستم .

و پرتاب کردم نیزه ام را تا هیچ ،

پرتاب کردم تا چهره مرگ

تا هوش هسته یک بادام....... وخورد به صخره درد.

از باران دیدار تو تَر شد دستادم

سخت لــــرزیدم.

وزشی میرفت از دامنه کوهسرخ (نام کوهی) بالا

گام های من هم همراهش رفت.

ته تاریکی این دامنه

تکه خورشیدی دیدم

خوردم ، رها شدم و برای خودم رفتم.