گنبد اوهام

گوشت تن ام شوریده است ،

دریایی شوراب نوشیده ام ...

آسمان ام چکه می کند ،

عمری برشوره زارچکیده ام ...

لذت نیایش را

همجوارمردگان ،

به سرما سپره ام ؛

آغشته به خاک بوریایی ،

که غربال باد ِ جنون است .

با رویش گنبدهای دوار ِ اوهام ِ برهوت

آتش درگاه ِ ایزدان درمغاک میقات ِ مغان فرو می تابد؛

مهمان ناخوانده ی نگاهبانان ِ گنجینه ی باروری ...