آب عطش

پژواک غم ودردم ،در این شب یلدایی

همبستر صد دردم  در کلبه ی  تنهایی

صد کور گره افتاد درخاطر فردایم

خواهم که به تدبیرت کورِ گره بگشایی

سبزِ  گل دیدارت خشکیده ومن بی تاب

آب عطشم سر رفت از تُّـنـگ  شکیبایی

کال است دل سیبم،گر  از تو تهی باشد

چشمی  به دری دارم ،شاید تو باز آیی

درخلوت خاموشم ،صد غلغله می جوشد

درشهر نگاه من ، هرکوچه تو پیدایی

تا شعله کشد عشقت برخدمن پروانه

پروا،  نه زجان دارم نه تشتک رسوایی

من مات رخت  هستم در عرصه ی شطرنجم

دربند جنون بندم، دستور چه فرمایی