دریغ شهر سمرقند و هم بخارایم

خوشا اگر که وطن در بیان ما می‌بود

و درد و داغ زمان در زبان ما می‌بود

 و کاش این همه پروانه های بی‌لانه

فضای پر زنشان آسمان ما می‌بود

 به جای این همه شب های تار و ظلمانی

دو سه چراغ در این خاندان ما می‌بود

 کسی به پاش نمی‌کرد کفش هجرت را

اگر وطن وطن آب و نان ما می‌بود

 دریغ شهر سمرقند و هم بخارایم

دوباره کاش، خدایا، از آن ما می‌بود!