هم بستر غم

قلم برداشت تا شعر تازه اش را بنویسد. نوشت:

«اسب سیاه تنهایی

            پای می کوبد،

               شیهه می کشد،

                             تا بر من بتازد...»

دیگر ننوشت؛ روحش زیر سُم های اسب سیاه شعرش، له شد!

– —––уєѕ , ι αм ƒαllιηg ¯

هم بستر ِ غم ایمُ
غم بستر ِ هم. . .
کلمه ای تنها!!!
که شعرش را ، گم کرده منم!  
شب هآ خیآلبآفی می کنم
روزهآ روزگآر رج بــ ِ رج َش رآ می شکآفد . . .
چرآغآنی ستآره هآست چشمآن تــ ُ
و من برآی دلم
فآل ِ اشک می گیرم!!!
این حسرت ِ دآئمی
کــ ِ از ریشـ ِ تآ ریشــ ِ ام رآ دچآر کرده
دردی ست دلتنگ
کــ ِ غنج می زند دلش برآی گریه
و اشک هآی مضطربش
قطره ،قطره ،قطره
زیر ِ این سطر شآعر ِ کوچکت
بآ دلتنگی هآی مدآومش
تآ آخرین روز زمین
دل-نگران تــوست.
لبخندت رآه باز می کند
از میآن ِ برف و بوران ِ
غمی کــ ِ رآه دلم رآ بند آورده است. . .
مگر نــَ اینکـ ِ مرآ
نفس ِخودت خوآستــ ِ ای-خوآند ِ ای
بیآ و ببین در این پآییزِ ِ غم آلود شهر. . .
نفس ِ نفس ـت بند آمد ِ
از کم دآشتنت. .
پ:ن:اشک بریز ، فــآصــ ــ ــــله ی ِ این قصه رآ. . .
پ:ن:تنهآیی ِ من مثــ ِ زمستون ِ
روزآی برفی
ردّپآهآمم چند قدمی بیشتر دنبآلم نمیآن. . .

– —––уєѕ , ι αм ƒαllιηg ¯