یکی آمد

هنوز تصویر زیبایت در قاب طلائی و دلروبا ئی در اطاق کوچکم خود نمائی میکند هر با مداد دیدگان خود را به روی او میگشایم تا روز را به خوبی بپایان برسانم  پیوسته به انتظاره دیدارت  صبر میکنم وشعله های سوزان عشق را با آب دید ه گانم فرو مینشانم وپیوسته
بیادت آه میکشم وآرزو میکنم  که ای کاش خدای بزرگ که دلداده های
 تیره روز را با آتش خوبان میسوزاند از من صرفه نظر نمینمود
و مرا هم با آتش خوبان می سوزاند وبا عفریت مهیب فراق دست به گریبانم نمی گذاشت
یکی آمد که دنیایش عشقی تازه در من بود
پر از احساس شاعرانه شبیه لحن مریم بود
تما م آ ر ز و هایش تا قسمتی ابری
نگاه ساده اش همیشه صاف و روشن بود
حریم پاک چشمانش را به کر کس ها نمی بخشید
بر ا یش تا و ا ن عشق د ر رد یف اول بود
به زخم گلها نمی خندید مهتابی تر از مهتاب بود
همیشه بودو می آمد ولی از جنس رفتن بود
شبی در شعر من گم شد کسی که با غزل آمد
همان عشقی که دنیایش شرو ئی تازه در من بود