ارزانی تو باد

به دَرَک نخوانی شعرم،تو که نقد  شعر گفتی

تو  کجا  ناقد  هستی،ز چه شعرمن نسُفتی؟

تو خیال کردی  هستی، همه  استاد  درایت

نه   عزیز   مهربانم،  تو   نداری   هیچ   آیت

بود  عقده  در  گلویت، که نمودی خالی آن را

ز  کدام   بر   تو   خوانم، به تو شاعر  توانا!!!!

گهی   از   زبان   خوانی،  که   کهن بُوَد زبانم

گهی  تو  به  وزن  پیچی، که  ز  وزن من ندانم

چو  زبان  شعر  خود  را ، ز  کهن  به  نو  درارم

ز  تو  گیر  خیزد  و  من، بُوَدَش    گره  به  کارم

هدفم  ز   شعر   گفتن،  نبود   مرا   ستایی

تویی   که   بُوی   معلم ،تو   معلم  کجایی؟

کنمت تو را نصیحت،که ز نقد چون بخوانی

تو ز حرمت قلم دان،نه ز روی عقده رانی

  -------------------------------------------