آفتاب میمند

من اصولا اینگونه شرمندگی ها را طاقت نمی آورم استاد گرانقدرم و دوستان عزیز بر من منت نهادند این شعر بداهه تقدیم به پادشاه غزل معاصر دوست ارجمند و بزرگوارم  استاد دلجویی عزیز امیدوارم قابل باشد

زکردستان تا  میمند پر شور

درود ای آفتاب  شعر پر نور

درود ای تک سوار باغ بینش

نوای    دلنشین    آفرینش

شدی باغ دل آرای بهاری

گلستان تا گلستان بر قراری

سپاس از خامه ی مهر آفرینت

زگفتار و زکردار مهینت

تو بوی نرگس و الاله هستی

شمیم عطر صبح ژاله هستی

مسیر روشن  لبخند هستی

گل نام آور میمند هستی

به شعرت جان  به روئیا می سپارم

دل خود را به دریا می سپارم

هوای شور و مستی در کلامت

 تو یک آئینه هستی در کلامت

به شعر ت آسمانی خاکسارم

 بجز شرمندگی حرفی ندارم