آغوش

از شب و کوچه می آیی

وستاره های روی شانه ات چشم روشنی منند

بامن از سوز سرد پاییز نگو

من در خورشید دستان تو ذوب میشوم.

خورشید خانه را روشن میکنی.
تا در حلاوت چشمان تو برهنه شوم.
کدام عقربه کدام ساعت سهم ترا از برهنگی من می شمرد
پلک نمیزنی عریانی مرا ...
آری منم
این لبهای گمشده در ستبری سینه ات
از حجم کوچک من در وسعت آغوش تو چیزی نمانده است
رد سرخ لبهایم را از جاده بازوانت بگیر
پیدایم نمیکنی
من تو شده ام!