مبتلا

خدایا چاره سازی کن، مرا بی چاره تر مپسند

رخ از آثار غم تر شد  تو این رخسار تر  مپسند

نهادم تکیه تا بر پشت هر دیوار، شد آوار

چنین بی پشتِ زیرْ آوار را آواره تر مپسند

چو گشتی آشنا امسال، ای تو یار پار من

قوام رشته ی الفت تو از این پاره تر مپسند

رهت را می پسندم من، ره همواره ناهموار

تو ناهمواری ره رااز این همواره تر مپسند

فرا بردی مرا هربار و زیرم باز افکندی

تو سربالا خدویت را  کنون فواره تر مپسند

ٌٌٍّّّّّْْْْْْْْْْْْْْْٰٔگِلم با عشق چون آمیخت  گفتی کیمیا گردد

طلا نه ، مبتلا شد:

                            سنگ!

                                       جانا خاره تر مپسند