علي اكبر (ع)

حظه ی جانبازی اکبر رسید

اشبهو الناسی به پیغمبررسید

ناله ی خیمه واویلامی شود

نوبت سرباز لیلا می شود

بر تن خود او کفن را بسته است

سوی میدان رفتنش آهسته است

در دل صحراچو شیران می شود

او اسیر تیغ بران می شود

ناگهان شدتشنگی بر او سوار

برداز جان و لبش صبروقرار

سوی خیمه بازگشت چون تشنه بود

اما جرعه ی آبی  در خیمه نبود

نیست آبی مشک  تا آبش دهند

آن لب بی تاب را تابش دهند

گرچه بر لبهايش آب تر نبود

دست بابا را انگسترکه بود

می نهد انگشترش برآن لبش

تا بگیرد ذره ای جان اکبرش

بازاکبر سوی میدان می شود

همچو آهو سوی گرگان می شود

تیرها بر پیکرش هر سو روان

دستهاآن پیکرش هر سو کشان

نیزه هادر پیش او بالا شده

پیکر او اربا اربا شده