علمدار

دو چشمش مست از عشقی عیان بود

به صحرایی سراسر، عاری از مرد

تک و تنها... و  مشکی آب در دست

به جسمی خسته و جانی پر از درد

هجوم   تیر ها   بر  پیکر   او

هجوم  تیغ های  کینه  و  خشم

نمی آزرد  چیزی روح  او  جز

نگاه کودکان  اشک ،  در چشم

به  ناگه ، بازوانش  را  بریدند

دو بازویی که مشق عشق کردند

به روی خاک ، مشک آب افتاد

گمان کردند نامردان ، که  مردند!

به دندان ، مشک را از خاک برداشت

نگاه   آخرین   در  سوی    دیگر

به چشمش خورد ناگه تیر  حمقی

وداع   آخرین  با   روی   دلبر...

.....................................

تو  گویی  گر  که  عباس علمدار

نمی شد قطع ، یک ، از آن دو دستش

به مشک آب می زد چنگ ان دم؟

و  یا می کند تیر از چشم مستش؟

رضا نظری

کرمانشاه