انتـــــــظار ......

کاش که یکروز ز سر لطف مرا یاد کنی
دل بشکسته و غمگین مرا شاد کنی
سالها قصه ی از عشق نگفتی با من
وقت آنست که سخن گفته و دلشاد کنی
دل به کنج قفسی بی پر و بال افتاده
میکنم ناله و فریاد که آزاد کنی
چشم دارم که بیائی به سر بالینم
از کرم این دل ویران شده آباد کنی
میرود عمر نیاید گلی از فصل بهار
هر چه در گوش فلک ناله و فریاد کنی
میشنوی زمزمه ی عشق تو از تربت ما
یاد شیرین کنی یا قصه ی فرهاد کنی