مرغ دل

از بی کسی مرغ دلم فریاد می زد

در ها به رویش بسته بود و داد می زد

هنگامه ای پر پا نمود از شور و مستی

در خلوتش عشق تو را فریاد می زد

عاشق شده بی چاره ی گمنام مفلوک

بر ساز هستی زخمه ی نا شاد می زد

تا دزدکی بیند خرام عشوه ات را

با چشم تر صلابه ای بر باد میزد

آخر کجا شاید رود یادت نباشد

درماندگی را با غم همزاد میزد

می گویمش لختی بمان پیشم ، نرو دور

او افترا یی بر من نقاد میزد

تا چشمه را همراه دل آرم به مزل

شیون کنان آوازه ی میلاد میزد

عباسعلی استکی 92/8/14