بیـــــــمارم و به عشقت همواره مبتــلاتر

 بیـــــــمارم و به عشقت همواره مبتــلاتر
زیبایـی دو چشمت هر لحظه دلـــــــرباتر
روزی کـــه رو نمودی بر سرزمین جــانــم
بر من جهان بگــــردید یکــباره با صفـــاتر
ای گل دریچه ای را بگشا ز باغ  شـادی
کـــز دلـــــگشای شیراز باغ تو دلگشـاتر
دل از همه ربودی گاهی که می نمودی
آبشار گیسوان را بر شانه ها رهـــــــاتر
گلــــــــهای دامنت را گاهی بکن نمایان
تا همــــــدلی بگـــــــردد با بویت آشناتر
در پای بیستونت نالـــــــیده ام به عمری
در بین کوه و صخره باشد صدا رســـــاتر
ساز شکسته ی من دیگـــــر صدا نـدارد
چنگ خمیده قامت خاموش و بـی نــواتر
در بیـــــــکران عشقت آخر عسل  بمیرم
خونم به پایت ای دل گردیده بی بهــــاتر