\ پاییز می شدیم \

و روزهایمان

چون برکه های دور در انبوه بیشه زار

از ِرخوت نهفتۀ تابستان

                                 آکنده می شدند.

آن خاطرات مردۀ در گور خفته نیز

یک یک به یمن هرم نفس های گرم تو          

در گور سرد خاطر من زنده می شدند.

شبهای ِتار وسرد و مه آلودِ مان هنوز

از شیون شبانۀ جغدی پلید و پیر

                             سرشار بود.

وما / در ملتقای سبز لحظۀ دیدار

از بیم بادهای تفرقه ، پاییز می شدیم

وآنگاه در تلاقی دستان سردمان

از جمله هیچ های جهان

                      لبریز میشدیم !

بندر عباس 2/9/87