مشرقی خاستگاه ِ ناب غزل
شهد ِ شیرین کندوان ِ عسل
مشرقی آفتاب ِ سوزنده
آه ... ای شعله ی فروزنده
مشرقی شعرِ شادی و اعجاز
هاي... معنای روشن پرواز
عابر ِ کوچه های نیشابور
راوی خاطرات ی دورا دور
کاتب شعر های خیامی
خط ِ زیبای عصر ِ عیلامی
آی ... هم كاسه ی "سرشک" و "امید"
اي غزل در غزل نوا و نويد
شور تو بوي حجره ي عطار
شرم تو شور لحظه ي ديدار
غزل چشم هات شيرازي
سُكر لبهات تحفه ي رازي
آی روئیده سبز چون ریحان
شسته تن در زلال جوباران
آفتاب از تو وام می گیرد
از تو هستی دوام می گیرد
پرده دار لطافت چمني
عطر ِ بابونه ها وآوشني
قطره قطره لطافت باران
از كوير تو مي چكد بر جان
شور اعجاز هفت گانه تويي
هشتمين راز اين زمانه تويي
لب تو آيه ي شكوفايي
شعر چشمت سياه ِ گويايي
" منزوي " كرد شعر چشمانت
" منزوي " را ز عشق سودايي
شهر از شاعرانه ها پر شد
و غزل غرق شور و شيدايي
سر به پا مست عطر گيسويت
شاعر عشق هاي هرجايي!
اي تو "ريراي" شعر" نيمايي"
شعر معنا گريز ِ " رؤيايي "
تو همان شعر ناب "اميدي"
كز خراسان عشق تابيدي
اي به شعر " فروغ " گل كرده
سر به اوج ِزمان بر آورده
"شاملو" ي سپيد شعر مني
وزن من، ضربه هاي تن تنني
"نصرت" ار سرمه اي به چشم تو ديد
از شب چشم هاي ليلي چيد؟!
اي كه شب در ميان چشم تو خفت
"نصرت" از ليلي ِ نگاه تو گفت
بس كه خون در رگ قلم جوشيد
عشق آمد رداي ِ خون پوشيد
سركشيدي ز قله ي اشراق
نور پاشيده بر شب ِآفاق
آمدی چون ستاره ای پر نور
با دلم گفتی از قراری دور:
کین منم سبز و شاد و ریحانه
چون مه نو به هاله ای محصور
رقص رقصان ز راه مي آيم
بهر پاکوبی و نشاط و سرور
همچو جان از تنم درآي و بيا
می پذیرم تن تورا به حضور
بر لبم نام تو جوانه زده
در دل و جانم آشيانه زده
فاعلاتن مفاعلن فعلات
من و اميد وصل تو ؟ هيهات!
هم سرانجامي و هم آغازي
معني جاودان اعجازي
عشق آتش شد و بر عالم زد
شعله اي هم به جان آدم زد.
محمد جليل مظفري
مرداد يك هزار و سيصد و نود و سه / تهران