قاصـــــــدک ....

خواهر عزیز و مهربانم   سمانه هروی  گرامی که الحق استوره صبر و حوصله هستی و عاشق و دلباخته شعر  هرگاه از شعرت به حق یا به ناحق انتقاد میکنند با حوصله و مهربانی جواب مینویسی و اظهار قدر دانی میکنی به خاطر قدر دانی از خودت

بخاطر صفا و صمیمیت تو مخمس به شعر قاصدکت نوشته ام امیدوارم قبولت قرار گیرد البته اقرار میکنم آن ظرافت و لطافت کلام  تو در سروده ی من دیده نمیشود عذر مرا بپذیر

وای خدایا چکنم باز هوا باران است
سینه ی غمزده ام باز چرا نالان است
کس ندارد خبر از یار کجا جانان است
(   پشت دیوار دلم قاصدکی گریان است
چون به منزل نرسیده در این زندان است  )

عاقبت مردم بیگانه سرش را بشکست
جور و ظلم  وستم  عمر درش را بشکست
اشکی آرام رسید چشم ترش را بشکست
(   دستی از فاصله ی دور پرش را بشکست
درد درمان نپذیرفت که بیدرمان است   )

ابر آسمان کسی در به در و مستش کرد
عهد و پیمان کسی در به در و مستش کرد
شهر ویران کسی در به در و مستش کرد
(   رد چشمان کسی در به در و مستش کرد
جرم مستی نبود اینکه بگویند آن است   )

چشم هر روز به در داشتم و فکرش به سرم
جامه صبر به بر کردم و هر روز بدرم
دل به دست دارم و هر روز به سویش ببرم
(   هر چقدر راه دراز است به جانم بخرم
مدتی است که جانم به بند جان است   )

خوش و شادم که ببینم ترا آزادی
گرچه در غربت تنهائی خود تنهائی
نشنیدم ز تو   یک  بار دگر فریادی
(   قاصدک گریه  نکن زانکه در این آبادی
خانه ی نیست برایت همه جا ویران است   )