آه ای دنیا، امان ( زلالی برای روانشاد سجاد کهنسال )

.

آه ای دنیــا، امـان

می کشد داد از تو هر پیر و جوان

موقع جان دادن از هر کس ستانی داده هات

بـر  تـرازو  می نهی سود و زیـان

غصّه ها داری گران

.

بارها دل خون کنی

روح را از لانـه اش بیـرون کنی

گیـری از دست لطیـفش اختیـار محض را

باز در داد و ستد افسون کنی

خلق را مغبون کنی

.

پیـشه ات هجـران بُـوَد

دوست و دشمن به تو یکسان بود

آه ای دنیــا، ز جنس غم کـه داری اسلحـه

تیـــربـارانیت  کارستـــــــــان بــود

آتـشت ســوزان بــود

.

از میان، سجّاد رفت

مثل اینکه  نو گلی  در باد رفت

شاعری دلداده در  گلزار اهل بیت (ع) بـود

بـی تملّـق، بـی ریـا، آزاد رفت

عمر بر تو داد رفت

.

تحت تأثیر هجرت ناگهانی شاعر جوان تبریزی – روانشاد سجاد کهنسال ( قلندر )

مهرماه 1392