ندامت !

دل می رود از دست من راضی به قسمت می شود
بی دل شوم تا اينکه قسمت ترک عادت می شود

صد بار هم ، پرواز را در خلوتم اجرا کنم
با تيرِ چشمت ،‌ چون كبوتر صيد بامت می شود

مقهور اين پايان ما ... خواهد به فريادش رسی
از شرمِ رويش اين صدايم بی شهامت می شود

شايد به منطق رو کنی تا مجرمی پيدا کنی
احساس را سر می بُری گوئي قيامت می شود

آخر چرا لج می کنی با ما نمی سازی  گُلم ؟
وقتی که رفتم قصه ات نامش ندامت می شود !