خونبارش

دیگر نه تو را باز می شناسم از خویش

نه خویش از بیگانه

که تندیس دردم و در حجره ی تنهایی

هیچم نیست!

و  سرو

در این تاریکِ روشن

جنگاوری را مانندست

که تیغ برکشیده

 در باد

نعره می زند!

که آواز کلاغ

خون را به شرمساری می خشکاند

در رگِ گیاه!

که زیستن در این دیار مرد می خواهد و

کوهسارانش

ابرمردانی را مانَد

بر خاکستر خویش

آرمیده...!

صدایی از آسمان شنیدی،

آوای پرِ جبرییل

یا وعده ی باران نیست!،

زبانِ خشکمان

شکافت!!!