سر می کشد به عمق شعور شبی بلند سونامی ِ رها شده بر روی شانه ات

از مرزهاي بسته ي خاورميانه ات

تا جنگهاي تشنه به خون زمانه ات

سر مي كشد به عمق شعور شبي بلند

سونامي ِ رها شده بر روي شانه ات

تا قعر زندگي و گذر از پل صراط

با خود كشيده است مرا رودخانه ات

سر مي زند به عرشه ي بي نا خداي شعر

خوابي كه مي پرد همه شب از كرانه ات

از هست و نيست مي كند اينبار ساقطم

 دستي كه ناگهان برود زير چانه ات

عشق تو خواب تازه اي از مرگ ومير داشت

در بر گرفته نيمه شبم را بهانه ات

چيزي نمانده است كه از هم بپاشد اين...

پلهاي پيش و روي مرا موريانه ات

مهدي نژادهاشمي