قاف عشق

  قاف عشق

آخربرای گریه ام یک شانه می خواهم که نیست

یک آشنای همدلی ،هم ناله می خواهم که نیست

آه از نهادم می کشم ، درکوچه های یادتو

تا انقلاب گفتگو ،یک جاده می خواهم که نیست

دراین گلو چمبر زده بغضی نفس گیری عجیب

دراختناق این گلو، ره چاره  می خواهم که نیست

راه درازی رفته ام،پا تاولم باشد گواه

یک همسفر تا قاف عشق همواره می خواهم که نیست

حالا رمیدم از خودم ،در پشت حسرت می خزم

دراین سپنج  زندگی ،دلخانه می خواهم که نیست

 طفل دل است وگریه ها  درازدحام خاطره

آغوش  گرم دیدنت ، گهواره می خواهم که نیست

اینک میان جلجتا، همچون مسیحی بی قرار   

تا برسر دارت شوم ،سجاده می خواهم که نیست