حسرت نهان

از آتش درونم یخ کرده این زبانم

از سردی زبانم آتش گرفته جانم

می سوزد این دل من چون کوره در فراقش

من حکمت فراق و آن وصل را ندانم

ای عشق با تو گویم درد نهان دل را

شاید خطای خود را زین کرده ها بدانم

اشکم مثال باران از دیده ام ببارد

قلبم به درد آید از غصه و فغانم

من راه عاشقی را تنها سفر نمودم

من پیر راه عشقم هرچند که جوانم

درد جدایش را دیگر نیاورم تاب

از دوریش خدایا بر لب رسیده جانم

دیشب خیال رویش آرام جان من بود

امشب ز  دوری او در حسرتی نهانم

زاهد به زهد عاشق ، ساقی به ساغر خویش

من عاشق جمال رویای بی نشانم