نمی دانم

این سکوتِ دهشت بار

تا کجا خواهدم کشید!؟

روز و روزگارانم

تباه و تیره تر

از هر شبی

وَهم می ترساند وجودِ لرزانم را

و از خوف زنگوله بسته ام

پای افسون شدۀ شب را

تابشکند سکوتش

و رفتنش را بیدار شوم

امّا از کدامین خواب

نمیدانم!!

کلام حزین چون ابر سیاه را ماند که حزن می بارد و ملال می آورد شرمندۀ تمام دوستان هستم که دیگر جز این روش نمی دانم