لبخند غزل

چون غزل هیچ کسی پای مرا بند نکرد

هیچ کس شهد لبی داده لبم قند نکرد

تاب گیسوی ترا ریخته بر آن بر و دوش

دیدمش تاب چنان کرد که اروند نکرد

مردم شهر بگفتند دوایش لب توست

لب نخواهم به رخم گوشه ی لبخند نکرد

گفتمش جان بستان جان بدهم بر لب تو

گفت حافظ مگرش شهر سمرقند نکرد

هر چه گفتم من از این سوز دل و اشک شبم

با من آورد بهانه که خداوند نکرد