جغرافیای عشق

یا حبیب من لا حبیب له
تو از جنوب غزل های گرم و عاشقانه ی خود،
چه بی بهانه مرا مست خویشتن کردی
تو از شمال نفس های سبز و پرترانه ی
خود ،
چه زیرکانه مرا دشمن وطن کردی

ز سمت مشرق جغرافیای پرتلاطم عشق،
طلوع موج فروخفته ام شدی
 هر صبح ز سمت مغرب دریای زلف مشکینت
 هزار و یک شب زیبا،اسیر من کردی

شکسته ام همه بت ها، که تا مگر شاید،
به پیشگاه تو آیم یگانه و مقبول
 ز سمت قبله ی بی انتهای مغرورت،
خدای من شدی و کار اهرمن کردی

 تو از میان هوس های گرم و بی بهانه ی من،
نفس نفس چو مسیحای زندگی هر صبح
دمیدی و با چشم های شهر آشوب،
 غریو و ولوله در جان انجمن کردی

 سپرده ام دل بی بند و بار و مجنون را،
به دست زلف دراز و پیچ در پیچت
 گدای گوشه نشین را ز خانه ی عزلت،
برون کشیدی و چون فاحه اش سمن کردی
تقدیم با احترام
فاحه