?...؟

به کدامین خدای روی بیاورم
تا دادم بستاند؟!

و دردم را با کدامین قوم
در میان بگذارم

در تنگنای این قوم هزار قبیله؟!

من صد ها برابر عمر پروانه ای
در خزانم...؟!

حضرت آدم را به یاد می آورم!

و ایوب را که در جشن قهرمانی ام
دست می زند!

و تندیس فردوسی را که،
از سقف گالری ها آویزان ست!؟

پروانه ها دیگر رنگ ها را نمی شناسند!

و زنبورهای عسل که به لانه باز نمی گردند!

و این مهری، که مجازی ست
گرمایی ندارد؛

اما من از درون گُر گرفته،
و دست و پایم یخ زده است.

 پژواره