شیشه ی خیسِ پنجره

شیشه ی خیسِ پنجره، بغضِ کدوم مسافره
اونطرفِ قصه دلش ، مونده کنار خاطره
خاطره های نیمه جون، از یه غرورِ بی نشون
موند و براش گریه نکرد، وقتِ خداحافظِشون
اشک پر از حرفه ولی، درده که می سوزه تنش
میگذره اون روزا ولی، مونده هنوز جای غمش
سخته براش دل بکَنه ، خاطرَشو جا بزاره
هر چی ستاره چیده بود،بازسرِ جاشون بکاره
بغض کدوم مسافرو، تو آسمونش میشه دید
زمزمه هاشو از تهِ حنجره هم میشه شنید.

مطهره احمدی