نیستی.....

سلام و درود خدمت شما جناب سیدی...
زیباست و بااحساس
اما یه سری نکاتی به ذهنم رسید که نتونستم جلوی خودمو بگیرم و نگم و تصمیم گرفتم بگم تا بیشتر یاد بگیرم و ملکه ذهنم بشع... 😏
و البته با اجازه استاد سخاوتمند باز هم رنگ پس‌زمینه‌ی کامنتمو سبز انتخاب می‌کنم تا اگر دچار اشتباهی شدم، با کمک استادان عزیز ناب اصلاح کنم و بیاموزم
امیدوارم جسارتمو به بزرگواری خودتون ببخشید 🙈
بنظرم زمانی دلنوشته‌ی منثور سرشار از احساستون/سپید/قلمداد میشع که ردی از تصویر (بدیع باشع چه بهتر) موسیقی درونی، ریتم کلامت، ساختار زبانی خاصی‌رو داشته باشه...
اونطور که از استادان ناب آموختم؛ شعر سپید معمولا از فرم و نحوه‌ی چیدمان کلمات بهره می‌بره تا فضاسازی کنه، یه‌جور تقطیع مناسب، نه اینکه تنها به شکل خطی و احساسی بیان بشه !...
کاملا مشخصه که نوشته‌تون حس و عاطفه‌‌ی قوی داره ولی وزن(وزن نه به شکل وزنی که در شعر کلاسیک می‌بینیم) و موسیقی درونی حتی آزاد هم درش دیده نمیشه.
اگه کمی روی آهنگ واژه‌ها، طول سطرها و فضاسازی تصویری بیشتر کار کنید، قطعا می‌تونید یه سپید دل‌انگیز مِلوووو ازش دربیارید...
از شما اشعار سپید زیبایی خوندم پس براتون کاری نداره
در پناه حق باشید