تابوت

درو د استاد سیاوش ادیب اگر این ها را می نویسم طرفداری از شما و شعرتان نیست بلکه اعترافی ست که همیشه می گویم استاد سیاوش دارد یک کار فراتر از زبان و ساختار وهنجارهای آن انجام می دهد وگرنه این گونه حرف زدن کار هرکس نیست که بخواهد حرف های خود را به چالش زبان بکشاند که زبان سر تعظیم فرود آورد
البته شاید بعضی با حرف بنده مخالف باشند اما کار استاد کاری بس مشکل است
در تجسم گاه می بینیم تجسم به معنای بدیده آوردن است و گاه هم علامت اسم زمان است وهم اسم مکان ودر موسیقی کاربرد دارد دل تابوتی ازنیلی که بشکاف حباب
حباب در اثر قبلی شان نیز مشهود بود حباب اندیشه توخالی
شکاف اندیشه های توخالی
چاشت وعده غذایی اهرام خونینی که محرم یا ماه محرم در سراب آن وجوددارد الله اعلم
هبوط که معنای سقوط از چکه های آن از مه این تصویر بی نهایت زیبا وبکری ست که تا به حال خوانده ام آهنی که از مه زنگ می زند وچکه می کند شاید تصور بنده اشتباه باشد اما بنده این شعر سخت این گونه فهمیدم
مهتاب تجلی پرده دار حالتهای خاصی است که ادم بین خواب وبیدار ی که در ان حقایق کشف می شوند یعنی تما م این حالت ها خرابش می شوند حال مانده ام خراب چه کسی می شوند
عطسه هستی واج ارایی در حرف س
آب رنگ وبوم و بی رنگی چه زیبا می نشیند بر این سطر
حال بقیه شعر را به استادان و دوستان می سپارم تا اینجا بس است دیگر در توانم نیست
اما چیزی که متوجه شدم این شعر در مورد عاشورا وقیام خونین امام حسین است اهرام خونین
استاد دست بوس قلمتانم اگر نقصانی بود ببخشید
کوچک شما وتمام نابیان محمدرضا آزادبخت
اردی بهشت 1404