مترسک

مرا می ساخت در ان روزی
که محصولش به پا می گشت
و در فکرش چنین پنداشت
که بی رحمم و دل ترسان
کلاهی بر سرم بنهاد
کتی پاره به اندامم
وپایم را فرو میکرد بزیرخاک بی طاقت
زمن میخواست که باشم همچو یک لولو
میان دشت گندمزار
نگردد انچه میکارد
بدست مرغکان غارت
مرا دیگر بحال خود
اسیر دست خاک سرد
رها کرد و گذشت از من
میان غرش طوفان و یا گرمای تابستان
تک و تنها میان دشت بی بستان
رها ماندم
چو روزی شدکه محصولش عمل امد
بدیدم با امیدی بر دلش امد
لبش خندان و در دل روشنی بسیار
زمحصولش که بارش بسته بود یک بار
نمیدانم چرا اول فرو انداخت جانم را
مگر با او چه کردم من
که اتش زد دو پایم را

ولادت با سعادت امام حسین (ع) و حضرت ابوالفضل  و امام سجاد (ع) پیشاپیش بر تمام عزیزان مبارک