حسرت فرشته

 

اینگونه دویدن به امیدت، دشوار تر از کندن جان است 
بَدمستی چشمانِ تو زخمی ست که بر روح و روان است 
چهل ساله ام امّا، آتشِ عشقم به تو بدجور جوان است 
هرگز تو نبینی که حسّی، به چنین شکل برایت ،قَلیان است
در حُسن حضورت همین عیب بگویم
خون آبه ی آتش ، پی رگ های جهانم ، جَرَیان است 
گاه اخم کنی ، خنده کنی ، یا که بِرانی 
این طفلِ دلم تا به ابد ، بر تو دَوان است
آری تو فرشته تو مرا خواب ندیدی و براندی
افسوس که تا شام قیامت نفسم در نفست ، در ضربان است
شهد شیرین لَبت ، سهم منه زار نمیشد ، ولیکن
حسرتش تا به ابد در لب من در فوران است 
محبوب ترینم ، در یک قدمیت بودن و هرگز نرسیدن 
این تلخ ترین قصه‌ی پُر غُصه ی دورانِ جهان است