غزل

من درافکارخیال شب خودغوطه ورم
نیست بالی که ازین فکروخیالم بپرم
سخنی بودمیان من واو تادل شب
سوخت پروانه وشمع مردوندیدم سحرم
نکته هارفت میان من وشمع ورخ یار
تاکه پروانه پرش سوخت ومنهم جگرم
درخیالم موج وطوفان است ومن
قایقی مانده بگرداب که مدام درخطرم
نیست دستی که ازین ورطه رهاندمارا
صخره هاهست دراین راه که من درسفرم
دوست دارم چو. وهب. باهمه لبخندزنم
ولی افسوس کمی گیجم ومنگ وپکرم. 

وهب رنجبرنهم مهرماه۷۴جاسک