رویایی که صادق نبود

من در
میانِ کوچه هایِ
کودکی جا مانده ام
لابلایِ نسیمِ صبحدمان
بر صورتِ خیسِ گندمزارها
هنگامِ نزولِ سوره یِ رنگین کمان
بر گیسوانِ زرفامِ دخترکِ همبازی در زیرِ باران

کودکی
فصلِ کوتاهی بود
و بزرگ شدن رویایی که صادق نبود
قلبِ کودکِ نجیبِ شادی هایم را شکست

کودکی هایم
اجاقِ شقایق گرم بود
ماهیِ حوض
چین بر جبینِ آب را می فهمید
قناری هم با آواز بیگانه نبود
سجده یِ برگِ زردِ صنوبری بر خاک
دلِ رقیقِ چنارستان را به تشویش می داشت

گلدانِ پنجره یِ
کوچکِ خانه یِ ما لبریزِ سخاوت بود
مرزِ سپیدیِ فلق تا جامِ خونِ شفق
آکنده از لبخندِ مادر بود
تبسمِ پدر نیز از بویِ گندم و زندگی سرشار
و من هر روز از صبحِ نابِ دیگری پر می شدم
دریغ
لبخند پرید
گلدان شکست
در این شب، بی چراغ
به دنبالِ چه می گردم؟