گریست

در خویش زنی گریست اما آرام
نالید که چاره چیست اما آرام
 

شیخان گفتند ننگ زن بودن را
هشدار که چاره نیست اما محکم

\\"گریست\\"
وحید سلیمی بنی



با احترام به ساحت بلند شعر و ادب ایران زمین


اگر چه دیر اما تا تصویر این فانوس روشن را دیدم درنگ نکردم و خود را رساندم تا بقدر تشنگی از دریایِ شیرین و مواجِ این قلم جرعه نوشی کنم و بقول معروف دلی از عزا دربیاورم. از سویی شاید بتوانم به قدر وسع دِین خود به این قلم همیشه سبز را ادا کنم.

پر واضح است برای \\"وحید سلیمی بنی\\" که خود از خداوندگاران قاعده و ضابطه در سرودن است، حذف و جایگزینیِ یک واژه کار دشواری نباشد تا این اثر تحت عنوان رباعی، اثری شیک و استخوان دار رقم بخورد.
از طرفی انتخاب عنوانِ \\"آزاد\\" برای این اثر، زیرکانه و آگاهانه صورت پذیرفته است تا خواننده بجای آنکه \\"دو دستگی کله‌ی خود را فشار بدهد\\" و ذهن خود را درگیر ساختار اثر بکند، آزادنه به درک مفهوم آن بپردازد.
به هر حال این اثرِ رباعی گونه با همین شکل و شمایل در دفتر استاد سلیمی ثبت و ضبط است مگر روزی رسم‌الخط و مرجعی گردد هم برای علاقمندان به هنر سرایش و هم برای مدعیان مبدع.
ویژگی بارز این اثر، به تعبیر من اختلاف ارتفاع و به تعبیری شاعرانه پارادوکس یا تضاد بین واژه‌های \\"آرام\\" و \\"محکم\\" است که هر خواننده‌ای را در انتهای قطعه با یک شوک و یک ضربه‌ی فنی غافلگیر می‌سازد.
کلید واژه‌هایی را می‌آورم شاید بتوانم با توجه به آنچه که از این اثر برداشته‌ام، ذهن خواننده را با ذهن خودم همسو کنم؛
\\"زن...ناله...آرام...اما...شیخ...محکم...\\"

اگر استاد سلیمی آخرین مصراع را هم طبق قاعده و ضابطه می‌آوردند؛
\\"هشدار که چاره نیست اما آرام\\"
باز آنچه که شنیدنی بود را می‌شنیدیم اما لطافت در تغییرِ کلام شاعر ستودنی‌است چرا که پیام شاعر در همین تغییرِ کلام رقم خورده است؛
آگاه و محکم باش اگر چاره نیست.



با احترام
ابراهیم هداوند
۱۶ بهمن ماه ۱۴۰۳