فردای نو

سلام
سرودی بسیا رعالی
درودبرشمابزرگوار

فردای نو


تاگشودیم چشم را براین جهان
غنچه ی خنده هنوزنگشوده
ناله هازسررسید
کودکی ها گم شدآن روزوشبی
باقی امارنج ومحنت روزبه روزافزون شده
بچگی قدنکشید
بزرگی راصدازدن
روزهازدیم چکش قلم هارارقصاندیم
به امیدی که رسیم به فردایی نو
نه امروزونه فردا
هرچه هست آشی ازدیروزه
به کجا رویم آخرهرگزندانیم
جاده همان وگامهاهمان .ولیکن
همچنان نمی رسیم که نمی رسیم به فرداچرا
مقصداماآرزوییست دورودراز
تابه کی بایدرویم این خسته راه
گفتندحوصله پیشه کنید
عمرطی شدوهرگزنرسیم
عنقریب راهی گورستانیم
خوش خیال شایدمکتب وکودکستانیم
ماکه رفتیم وجوانیهایمانبرباد رفت
دیگرچه سودزپیری وفصل سردی وتب لرزی
روی تابوتمان بنویسیدچنین
زندگی قصه ایست خیالی وقرضی

باتقدیم احترام به محضرشماادیبان وهنرمندان گرامی
بهاالدین داودپور.بامداد
زمستان ۴۰۳