هو مِن الآخِر

درود بزرگوار
میلاد با سعادت فخر عالم امکان،سرور آزادگان جهان حضرت علی مرتضی را تبریک عرض می نمایم
خبر فوری
بعلت تحمل مرد مقابل مشکلات متعدد اجتماعی،گرانی اجاره خانه،مغازه،خودرو
و مسائلی دیگر مانند رکود ،تورم،اختلاس،پارتی بازی، هزینه های دانشگاه خوراک درمان و خصوصا مخارج مادر بچه ها
بهشت برین
نرم نرمک و بلاشیب ملایم
در حال حرکت به زیر پای پدران می باشد
25 دی ماه روز پدر مبارک

سروده ای دلنواز
هزاران درودتان بادشاعر گرامی
علی ع
رهبر جهان
امیر مو منان
یاربی کسان
همدم دل شکستگان
شام گرسنگان
دشمن ظالمان
راهبرگمرهان
مولای عارفان
التماس دعا
روز پدربر شما مبارک باد

درود چه قشنگ. وزن و قافیه غزل سالم بود. فقط من مصراع اول رو یک کمی سخت بود تصورش برام. اما باید بعضی کلمات رو بیشتر انتقادی نگاه کنیم:
در این سرای ظلمت اَر رحمتی ببارد
قائم فرو بیفتد در سینه گاه تفتان
به نظرم «گر» بهتر از «ار» عه چون بیشتر آشناست هر چند ار هم مشکلی نداره. اما در مصراع دوم «قائم» خیلی شاعرانه ننشسته هر چند معلومه منظورتون چیه: صاف و مستقیم میفته تو آتشفشان.یعنی اگر بارونی هم بباره رود نمیشه و میریزه تو آتشقشان. این مضمون بسیار زیبا و نوآورانست. بنابراین به نظرم حیفه که بیان مصراع ضعیف باشه. حالا واضحا «یکسر» از قائم بهتره اما مشکل با فرو افتادن هم هست. فرو افتادن برای جسم سخت بیشتر به کار میره تا باران و قطراتش. هر چند کاربردش بد نیست اما احتمالا بهترین کلمه هم نیست. مشکل بعدی ظلمت عه. نگاه کنید مسئله اینه که در شعر خوب نمیشه کلمات رو عوض کرد. الان اگر من بگم:
در این سرای لعنت گر رحمتی ببارد
یکسر فرو بیفتد در سینه گاه تفتان
یا
در این سرای زحمت گر رحمتی ببارد
و غیره. الان ظلمت برتریش چیه به این ها؛ آیا بارش رحمت، و تفتان و آتش فشان پیوند معنوی-صوتی خاصی با ظلمت دارند؟ نه. اما اگر بگیم
در این سرای ظلمت گر رحمتی ببارد
یکسر فرو بیفتد در تیره دودِ تفتان (فی البداهه گفتم و صرفا برای مثال آوردم). در این مثال - که واضحا بهترین نیست - یک ارتباط معنایی هست. میگه در این سرای ظلمت و تاریکی اگر باران رحمتی هم بباره یکسر میباره در دود و ظلمت و تیرگی تفتان و اسیر تیرگیش میشه.
ور دین او نباشد آسودگاه ایمان
به نظرم «ور» اینجا معنی رو برعکس کرده و ابدا خوب نیست. ور به معنی و اگر هستش و حتی گاهی به معنی «حتی اگر» هم به کار میره. در حالی که اگر «گر» یا «چون» بذاریم معنی درست تر میشه:
زاهد ضرر ببیند از خانقاه صوفی
چون دین او نباشد آسودگاه ایمان
میگه زاهد از خانقاه صوفی ضرر میبینه چون دین او آسودگاه ایمان نیست. ضمنا «دین» در تقابل با «خانقاه» نیست. بهتره به جای دین از «دیر» استفاده کرد:
زاهد ضرر ببیند از خانقاه صوفی
چون دِیرِ او نباشد آسودگاه ایمان
و حتی این هم عالی نیست چون «زاهد» در تقابل با «صوفی» نیست. گاهی صوفی خود زاهده و بالعکس:
زاهد ضرر ببیند از دینِ عشق و رندی
چون دین او نباشد آسودگاه ایمان
یا
زاهد ضرر کند از میخانه‌های رندان
چون دیر او نباشد آسودگاه ایمان
این نگرش انتقادی و وسواس در گزینش واژگان و البته استفاده از مضامین و تصاویر و ترکیبات جدید و شاعرانه و ایجاد موسیقی معنوی و صوتی در کلام موجب بهتر شدن شعر میشن.

درودتان فرهیخته ی گرانمهر
بسیار عالیست، با مضامینی والا و طرحواره ای رازالود و حامل پیام.
پلاس درویشی، و زندگی صوفی وشانه، انگاهی زیباست که اگاهانه باشد، ضمیر الهی، در گاهی که در شخصی رخ مینمایاند، هرگز ابلاغی مبنی بر ماندن در فقر ندارد، ما در سیره ائمه ع هم بنگریم، یکی
چونان حضرت علی ع، پارسای از دنیابریده و دیگر بزرگوار چونان حضرت صادق ع، متمول، تاجر و صاحب اموال، حرمسرا و خوراک و پوشاک گرانبها بودند، انچه که زیبنده ی ادمی نیست، ماسک داشتنست، از نام و سیرت بزرگان استفاده کردن و در عین حال پلید بودن است، امروز بسیاری از سیاستمداران چنین مسیرهایی را جهت جلب انظار عمومی طی میکنند،
امروز، بزرگترین اختلافات طبقاتی میان سطح حاکمیت و مردم غیرسیاسی، بیشترین الایش اقتصادی
و بزرگترین قلمرو اختلاس در سایه ی قوانین در کشوری کمونیستی چون روسیه است!!، لذا از کلام یا عملکرد فواصل زیاد ناپیموده بسیارست...

، البته بنده نظرم مبنی بر

Puritanism
,
هم نیست
اساسا قداست مخصوص ذات باری تعالیست، به شخصی که میخواهد میبخشد و از هر موجودی که بخواهد سلب میکند، باری یک نقطه حساس در صفحه ی خلقت وجود دارد که کمترین شخصا تجربه کردم، و آن حقوق انسانها، و سایر مخلوقاتست، که پس از حق اله، والدین و اساتید، بسیار مورد حساسیت پروردگار خواهد بود..
شعری است که به دانایی در ورای جهل اشاره میکند، و به حواشی ایجاد شده در بسیاری در جوامع و خرافه الود نمودن ماهیت قائم یا منجی،
منجی عالم انگاه که ظهور خواهد کرد، اختلافی ما بین ادیان نخواهد بود و بسیاری از شکست خوردگان ظهور منجی اخرالزمان، خود از شیعه نمایانند، درست عکس انچه ابراز داشته میشود..
و عرض دیگری هم دارم، کلا صوفی گری یک عرفان متزلزل ولی والاست، منجر به عروج صد در صد نیست هرگز، پروردگار رحمت کند جد مادری ارجمند بنده را، از صوفیان به نام اصفهان بودند، طی الارض داشتند و خدمه ی بسیاری از لاهوتیان، جنیان و..، اما بسیار ثروتمند هم بودند و جد پدری بنده هم از گرامی دارنگان آیین های عرفانی بودند و صاحب کرامت ولی به تجارت، ازدواج و خرید و فروش و زندگی طبیعی فوت کردند..
به هرترتیب، جوان امروز، برای تهذیب نفس، نیازی به فقر و گوشه نشینی و تارک دنیا شدن ندارد، انگاهی که دختری و پسری در راه کسب دانش رنج میکشد، تلاش میکند، سفر میکند، بی خواب میشود همه ی اینها در نزد پرورگار جایگاه عظیم دارد، جامعه با گوشه نشینی به فاقه و فلاکت
دچار میشود، جامعه نیاز به انسانهای شریف و یکرنگ و تلاشگر و عالم دارد، در غیر ان صورت حقیر در حجره تنها بنشینم، تسبیح بگردانم، و مشت گره کنم، از رمز و راز الهی و حقوق بشر و خلقت تار مویی نصیبم نخواهد شد..

پوزش از اطاله ی کلام
شاد و موفق و پیروز باشید

درود و عرض ارادت به استاد عارف افشاری،

غزل شما با ترکیبی از واژگان کهن و واژه‌سازی‌های تازه، فضایی فلسفی و عارفانه را ایجاد کرده است. بهره‌گیری از اصطلاحات بومی و استفاده از نمادهایی مانند «تفتان» و «سفی» بر عمق و اصالت اثر افزوده است. بیت پایانی، تصویری شاعرانه و زیبا از عشق و رقص در باران را به‌خوبی به نمایش می‌گذارد و به غزل شما جان می‌بخشد.

ارادتمند
قدح

سلام و درود جناب افشاری عزیز
خاص و زیباست
میلاد پر برکت حضرت علی (ع) بر شما مبارک