قهر

و تمــامِ دردم این است ، که دوستـم داشتی
و مرا یک عاشقِ دیوانهٔ احمق تومیپنداشتی

من برایت  تیشــه بر این زندگــی انداختــم
تــو برایِ دیگــری بـاغ و گلستــان کاشتــی

من تمامِ هستی ام در آتش قهرِ تو سوخت
تـو برای دیگــری ، سنگ از میان برداشتی

من به نامِ تــو جهانی را به کفــر انداختم
تـو خــدایی نا بلد بودی  و کــم پنداشتی

من تمامِ دردم این است  ، نبــود اندازه ات
آنچه از از شعر و غزل در قلبِ من میداشتی

آستیــن بالا بــزن ،  فرمانــروایِ درد ها
این هم ویرانگیست هر جــا قدم بگذاشتی

در میــانِ  سرزمیــنِ قلب خـــود دارت زدم
راستی در پیکــرت ،  آیا تــو قلبی داشتی؟!