رواق

پیر من وز کوثرت جام می پیمانه کن
وز صبرم صابر قدم روشنی حواله کن
خاک کانت گوهر و بادت حریر شمع دل
دشت گل محراب دل سجده را مستانه کن
صاحب قول علم این سخن در سینه داشت
ساقیا وز برز عفت رستگاران را هنر آموزه کن
پیر مراد راز من کرسی خوان خانه بود
وز طلوع صبح صادق وصل لایق جامانده کن
رقص نسرین طلعتان  هر صبحند دردعا
چون گلستان شمع دل زلف گل را شانه کن
حب تو اندر سخن گردد عیانم این وطن
غم و شادی می‌دهی سوز دل عرفانه کن
حسن چمن وزگل است میل بلبل وز مل است 
ای بت زیبا روخان کام دل وز معشوقه کن
خورشید کامگردان بخت غنچه گل  بگردان  
و آن لب شیرین تاک عالمی فرزانه کن
ناز ابرو را بگردان شاد گردان چرخ خاک
لعل به عنابش رسان ز عطش بیگانه کن
برجوش تو مروارید دانه هزار گیرد  پیر 
عصری به نو نوازی  بنیاد زین مانه  کن
شوکت عشق ورزی به لوح سپردن  روزی
بگو بهار آمده است ای خوش وصال خانه کن
درباغ هرنهال بودخوش ساق ارزنده نقش رواق 
ساقی شراب  بگردان نظر به همسایه کن
آداب به مستی دادست آن پیر دادرست
انگه که شاخه سر مست ساغر شکرانه کن
عشق به قیمت گوهر ست وز معدن جان  بست 
لقای تقوای نور رحمانی اندازه کن
طوبی سرو قامت سعادت است بر چمن
وز دانش سعادت شیطان بیگانه کن