میراثِ شیرین

تو ای آغوشِ امن من، مرا بی پرده اغواکن
میان کلبه ی ِجانت ، من دیوانـه را جــا کن

من از هرواژه بیزارم ،من از احساس میترسم
مــرا در شعـرِ ناگفتـه ، مـرا بی واژه پیـدا کن

من آن میراثِ شیرینم ،تویی هم طالعِ فرهاد
برایم بیستون بشکاف ، مرا اینگونه شیداکن

برایم تیشـه را بردار ، غمِ این قصـه را بشکن
شروع کن قصه رامجنون ،مرا اینگونه لیلاکن

میانِ چشمهـایِ مـا ، جهـانی واژه خوابیـده
برای این تنِ مجنـون، سکوتت را تو معنا کن

مـرابا خود ببر انجا ،که تنهـا باشی و باشم
مرا در عمقِ آغوشـت، مرا اینگونه تنهـا کن

میان این تن حیران،کمی شعرو غزل مانده
تو ای عالیجنابِ جـان ، بیا هلهلـه بر پا کن